Aπο το βιβλίου του JORDAN B. PETERSON “12 rules for life”
Οποιοσδήποτε αναγνώστης αναμένει μια κοσμική προσέγγιση της ψυχολογίας στο βιβλίο “12 Κανόνες για τη Ζωή“, μπορεί να εκπλαγεί από τις συνεχείς αναφορές του Peterson στη Βίβλο και τις χριστιανικές πεποιθήσεις για την αναζήτηση του νόηματος και του σκοπού της ζωής.
Ο Peterson είναι μια έντονη προσωπικότητα που ζυγίζει προσεκτικά τα λόγια του και δεν φοβάται να σταματήσει για να σκεφτεί πριν μιλήσει.
Ωστόσο, ενώ οι πολιτικές και κοινωνικές του αξίες μπορεί να τείνουν προς το κέντρο, ο Peterson αρνείται οποιαδήποτε σχέση με τον δεξιό φασισμό. Λέει ότι υπερασπίζεται τις κλασικές φιλελεύθερες αξίες της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ελευθερίας του λόγου.
Πώς όμως ο καθηγητής Peterson έγινε ξαφνικά ο ροκ αστέρας των διανοουμένων; Γιατί τον ακολουθούν τόσοι πολλοί νέοι; Και γιατί των συμπαθούν οι Χριστιανοί ;
Ο Peterson έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό για πρωτη φορά το 2016. Ένας καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ήταν δημοφιλής στους μαθητές του, αλλά σχετικά άγνωστος πέρα από τα όρια του ακαδημαϊκού κόσμου.
Οι συμβουλές του μπορεί να μην φαίνονται ριζικά νέες, αλλά έχουν γαλβανίσει τους οπαδούς του. Δεν είναι ασυνήθιστο για τον ακαδημαϊκό καθηγητή να τον χαιρετάνε στον δρόμο διάφορες προσωπικότητες και να του λένε: “Έχετε αλλάξει τη ζωή μου”. Ακόμα και ένθερμοι αθεϊστές προσεγγίζουν την θρησκεία πλέον με περισσοτερο σεβασμό, εξαιτίας του καθηγητή. Ένας νεαρός άθεος ανέφερε: “Ώς άθεος, συμφωνώ σχεδόν εξ ολοκλήρου με τα συμπεράσματα που αντλεί ο Peterson από τις έννοιες των γεγονότων ης Βίβλου, αναρωτιέται όμως επί του παρόντος εάν είμαι τελικά άθεος».
Ας πάρουμε όμως μια γεύση απο το Best Seller βιβλίο του:
Α΄ Κανόνας – Στάσου στο ύψος σου με τους όμους προς τα πίσω.
Δεν πρόκειται μόνο για τη στάση του σώματος. Πρέπει επίσης να είμαστε τολμηροί με μια πνευματική ή μεταφυσική έννοια. Πρέπει να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε και να δίνουμε στους άλλους να καταλάβουν ότι έχουμε κι εμείς δικαιώματα, για τα οποία είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε.
Ξεκινάμε περιγράφοντας τις τεχνικές που κάποια ζώα έχουν αναπτύξει για να προστατέψουν την περιοχή τους και να αυξήσουν τις πιθανότητές τους για επιβίωση. Οι αρσενικοί αστακοί μάχονται για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο βυθό του ωκεανού, και το πτηνό τρωγλοδύτης μάχεται επιθετικά για να κρατήσει άλλα πουλιά μακριά από την περιοχή του.
Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι απλό: η μάχη για καταφύγιο, τροφή και ζευγάρωμα είναι μια κατάσταση ζωής και θανάτου. Στην πραγματικότητα, ακόμη και ο νικητής συχνά υφίσταται τόσο σοβαρά τραύματα, που τον κάνουν ευάλωτο σε άλλους ανταγωνιστές. Άρα, πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να γίνει η μάχη συντομότερη ή, ακόμη καλύτερα, να αποφευχθεί εντελώς. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η ιεραρχία της κυριαρχίας.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, εξηγώντας πώς η ήττα και η νίκη επηρεάζουν τη χημεία του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος του νικητή έχει την τάση να παράγει υψηλά επίπεδα σεροτονίνης και χαμηλά επίπεδα οκτοπαμίνης, ενώ οι χαμένοι παράγουν περισσότερη οκτοπαμίνη απ’ ό,τι σεροτονίνη. Η σεροτονίνη δίνει στον νικητή ένα ευθυτενές και σίγουρο παράστημα, που τον κάνει να δείχνει ψηλότερος και πιο επικίνδυνος. Η οκτοπαμίνη κάνει τους χαμένους να φαίνονται ηττημένοι, αναχαιτισμένοι και σκυθρωποί.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει είναι ότι το να κερδίζει ή να χάνει κανείς το παιχνίδι της ζωής είναι κάτι που αλλάζει τη χημεία του εγκεφάλου με τέτοιο τρόπο που τελικά μεταμορφώνεται η σωματική διάπλαση. Αυτοί που εκπέμπουν αυτοπεποίθηση καταλήγουν στα υψηλότερα επίπεδα της ιεραρχίας της εξουσίας και παίρνουν ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η ζωή. Από την άλλη, αυτοί που χάνουν αρχίζουν να παίρνουν μια πιο υποτακτική σωματική στάση, και κατά συνέπεια υποβιβάζονται στην κλίμακα της ιεραρχίας. Με άλλα λόγια, όταν δύο πλάσματα ανταγωνίζονται για πόρους, το κυρίαρχο θα υποτάξει το άλλο απλώς με τον εκφοβισμό, χωρίς να υπάρξει ανάγκη για μεγάλη, παρατεταμένη μάχη. Έτσι, ο κύκλος της νίκης και της ήττας συνεχίζεται.
Ταξιδεύοντας μέσα στην εξέλιξη βλέπουμε πως η ιεραρχία της κυριαρχίας υπάρχει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Όλοι μας κατευθυνόμαστε από εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου μας που καταγράφει το σημείο που στεκόμαστε στην ιεραρχία της κυριαρχίας. Όταν στη ζωή μας βιώνουμε την ήττα, το σώμα μας γέρνει, αισθανόμαστε αδύναμοι και εύκολα πέφτουμε σε κατάθλιψη. Αυτό μας κάνει εύκολους στόχους για δυνάστες που βρίσκονται ψηλότερα στην ιεραρχία της εξουσίας.
Κάθε ήττα που βιώνουμε μειώνει τα επίπεδα της σεροτονίνης μας ακόμη περισσότερο. Αυτό οδηγεί σε λιγότερη αυτοπεποίθηση, περισσότερο άγχος και πόνο, λιγότερη ευτυχία, περισσότερες αρρώστιες και μειωμένη διάρκεια ζωής. Δεν έχει σημασία πόσα χρήματα βγάζεις. Ένας άνθρωπος στον πάτο της ιεραρχικής κλίμακας είναι πολύ πιθανό να ξοδεύει τα χρήματά του σε αλκοόλ και ναρκωτικά, καθώς σπάνια έχει την ευκαιρία να βιώσει ευχαρίστηση.
Αξίζει να τονίσουμε τον σημαντικό ρόλο που παίζει ο εγκέφαλός μας στην ιεραρχία της κυριαρχίας. Όταν οι άνθρωποι μάς συμπεριφέρονται με λίγο σεβασμό, ο εγκέφαλός μας το παρατηρεί και αυτόματα μάς τοποθετεί σε χαμηλή θέση, περιορίζοντας έτσι την παραγωγή σεροτονίνης. Αυτό μας κάνει να περιμένουμε διαρκώς και να είμαστε υπερβολικά δεκτικοί σε αρνητικά γεγονότα. Η κατάθλιψη οδηγεί σε αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, η οποία οδηγεί στην απόσυρση από την οικογένεια και τους φίλους. Αυτή η απόσυρση οδηγεί στην απομόνωση, η οποία μας κάνει να νιώθουμε άχρηστοι και να αποτραβιόμαστε ακόμη περισσότερο. Τελικά, παγιδευόμαστε σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο.
Το χειρότερο γύρω από αυτό είναι ότι αυτή η ψυχολογική διάθεση μπορεί να μας ακολουθεί από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή. Ένας ενήλικος που ως παιδί βίωσε εκφοβισμό και τραύμα μπορεί να είναι επιτυχημένος στη ζωή του, όμως οι υποσυνείδητες προσαρμογές στην προηγούμενη ζωή του παραμένουν ακόμη. Θα συνεχίσει να νιώθει αδικαιολόγητο άγχος και αβεβαιότητα, ενώ η διαρκής υποτακτικότητά του θα συνεχίσει να τραβά την αρνητική προσοχή ενήλικων δυναστών.
Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε μια πολύ σημαντική αλήθεια. Ποτέ να μην αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν ό,τι θέλουν, γιατί αυτό δημιουργεί τυραννικές κοινωνίες όπου η καταπίεση ευδοκιμεί ανενόχλητη. Όλοι έχουμε την ικανότητα να επιδείξουμε επιθετικότητα, πρέπει όμως να μάθουμε να διοχετεύουμε αυτόν τον θυμό με τρόπο που να εξισορροπεί τη δύναμη και να περιορίζει την αυταρχικότητα.
Επειδή κάποιος θεωρείται αποτυχημένος από την κοινωνία, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσει να ζει ως τέτοιος. Μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή τη στάση διαρκούς υποτακτικότητας που δημιουργήθηκε από τον εκφοβισμό, την απόρριψη και το τραύμα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα του σώματός μας και να προβάλουμε μια στάση αυτοπεποίθησης – ίσια πλάτη, ώμοι τραβηγμένοι προς τα πίσω, το στήθος έξω και το κεφάλι ψηλά. Αν δείχνεις σαν νικητής, οι άνθρωποι θα σου συμπεριφέρονται καλύτερα και ο εγκέφαλός σου θα παράγει περισσότερη σεροτονίνη. Έτσι θα αναρριχηθείς στην ιεραρχία της κυριαρχίας!
Αξίζει να διευκρινίσουμε πως δεν πρόκειται απλώς και μόνο για μια αλλαγή στη φυσική στάση του σώματος, ούτε αρκεί μόνο κάτι τέτοιο. Πρέπει επίσης να είμαστε τολμηροί με μια πνευματική ή μεταφυσική έννοια. Πρέπει να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε και να δίνουμε στους άλλους να καταλάβουν ότι έχουμε κι εμείς δικαιώματα, για τα οποία είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε. Με αυτό τον τρόπο, θα μας πάρουν στα σοβαρά και θα μας θεωρήσουν άξιους. Έτσι, τελικά θα βρούμε χαρά και νόημα στη ζωή μας.
Πηγές https://www.enoriako.info
0
